Rampspoed en Tegenslag

energetische tendensen nieuwe wereld Jul 23, 2025

Zodra er iets gebeurt dat je als een ramp of als een tegenslag ervaart, treedt er een mechanisme in werking van het willen begrijpen van wat er gebeurd is.

Dat mechanisme is er ook op uit om te begrijpen waarom het gebeurd is. “Waarom gebeurt dit mij?” zal menigeen zich in wanhoop soms uitgeroepen hebben. Je probeert een logische verklaring te vinden voor iets dat zich misschien helemaal niet langs de weg van de logica laat verklaren.

Een rivier die tot onheilspellende proporties aanzwelt en zonder genade jonge levens verzwelgt die nog de onschuld zelve waren.

Het is een voorbeeld van een ramp waar niemand op zit te wachten maar die toch plaatsvindt. Op zoek naar een verklaring, naar een schuldige, wijten we het aan een falende infrastructuur. Aan verkeerde politieke keuzes en aan veronachtzaming door een incompetente overheid. Of te pas en te onpas, terecht of niet, wordt het klimaatspook uit de kast getrokken alsof het elke dag Halloween is.

De reden dat we zo reageren wordt veroorzaakt door het gevoel van onmacht dat wordt opgeroepen door rampen en tegenslag.

Onmacht voelt ongemakkelijk. Je voelt je overgeleverd aan de genade van iets willekeurigs dat je niet in de hand hebt. Onmiddellijk ontstaat er de behoefte om dat gevoel van onmacht in te dammen. Om de chaos die door een ramp of tegenslag wordt veroorzaakt te beheersen en er weerstand aan te bieden. Het is die behoefte die je laat zoeken naar verklaringen en de neiging laat ontstaan om schuldigen aan te wijzen.

Het geeft een soort vals idee van macht.

Macht waarmee je de chaos denkt te kunnen ordenen. Macht waarmee je die chaos een plek denkt te kunnen geven zodat deze netjes opgeborgen in een hokje en vastgeplakt achter een etiket, geen schade meer aan zou kunnen richten. Alsof daardoor die chaos, en alles wat die chaos veroorzaakt en uit de chaos voortvloeit, minder overrompelend, minder verontrustend en minder destabiliserend zou kunnen zijn.

We leven nu eenmaal in een tijd waarin we alles denken te kunnen controleren.

Waarin we zelfs de werking van grote natuurkrachten denken terug te kunnen brengen tot een fout van een falend instituut of een manipuleren van een protocol.

Hoe anders was dat in vroeger tijden!

Toen kenden we maar een verklaring die voor bijna iedereen hout sneed: elke ramp, elke tegenslag was een reactie van een straffende God op de stompzinnige acties van de zondige mens. Een wolkbreuk, een aardbeving, een vulkaanuitbarsting, verzengende hitte of een overstromende rivier: altijd had God er de hand in om ons nietige stervelingen nog eens duidelijk met de neus op haar almacht te drukken.

Het liet de mens buigen, letterlijk in gebed, voor iets groters dan hijzelf.

Elke ramp brengt een door mensenhanden gecreëerde en in cultuur gebrachte situatie terug naar een oerstaat.

Alles wat wij als mens gecreëerd hebben wordt in een klap weggevaagd. Alsof het nooit bestaan heeft. Alsof we niet groter zijn dan een nietige mier die zojuist zijn zorgvuldig opgebouwde mierenhoop uiteen geslagen heeft zien worden door een stel baldadige jongens.

Wat overblijft is rauw, zonder franjes en verfraaiing.

Wat overblijft is de puurheid van de natuur. Vol stenen, blubber en ongeordendheid. Ruw en ongepolijst. Vol chaos. Maar daardoor ook vol potentie en rijp voor een nieuw proces van in ontwikkeling en in cultuur brengen.

Elke ramp of tegenslag nodigt uit om een fase af te ronden en achter je te laten.

Het bevat ook altijd een uitnodiging tot vernieuwing. Tot een opnieuw beginnen maar nu met de ruimte en de vrijheid om dat vanuit andere voorwaarden, vanuit andere condities te doen. Tenminste, als je bereid bent het verval toe te staan en niet tracht het te beheersen door het weg te stoppen.

In ingrijpende en turbulente tijden waarin er complexe en chaotische processen plaatsvinden, wordt weleens vergeten hoeveel kracht en energie er vrijgemaakt wordt, enkel en alleen omdat dat wat was, opengebroken, afgebroken en overhoop gegooid wordt.

Verval is eigenlijk niet meer en niet minder dan een proces van bevrijding. Hoe pijnlijk, hoe moeilijk, hoe ongemakkelijk het ook is als je er midden in zit. Maar weet dat alles wat afgebroken wordt enkel ruimte maakt voor iets nieuws dat niet kan gedijen zolang de oude condities nog aanwezig en werkzaam zijn.

In vroeger tijden baden we, bogen we in tijd van rampspoed tot God in de hoop dat zij, in haar wijsheid, ons de weg zou kunnen wijzen.

De oude Goden worden echter meer en meer ten grave gedragen en nieuwe Goden dienen op te staan om ons verder te begeleiden naar en door een volgende, een nieuwe fase van ontwikkeling. Die nieuwe Goden wonen niet langer ergens ver weg in de hemel, maar dichtbij, in jezelf.

Deze tijd vraagt je om in jezelf te geloven.

Deze tijd vraagt je om niet langer met je vinger anderen aan te wijzen en te beschuldigen. Maar om contact te maken met een diepere laag van veranderingen die aan het plaatsvinden zijn. En om te buigen voor de grootsheid die niets met ego, maar alles met de deemoed van de ziel te maken heeft. Ja, er zijn mensen die een rol spelen in het verergeren en vergroten van de chaos. Zij zijn er echter niet de oorzaak van. Alhoewel zij zelf denken van wel. Zij zijn slechts pionnen in de kosmische wervelingen. In vroeger tijden zou God hun wel op de vingers hebben getikt voor zoveel hoogmoed.

Maar de tijden zijn veranderd.

Nu doen we dat zelf. Door de scenario’s die uitgespeeld worden te zien voor wat ze zijn: scenario’s. En door zij die denken de regie in handen te hebben, in hun eigen sop van illusies gaar te laten koken. Het hoort bij het proces van het moment.

Marie-Helene Huet heeft voor haar boek: ‘The Culture of Disaster’, de etymologie van de woorden ‘disaster’ en ‘catastrophe’ onderzocht.

‘Disaster’ schrijft zij, komt van het Grieks voor ‘ill star’. Zij schrijft: “The word is directly related to the destruction, despair and chaos resulting from the distant power of cosmic agencies.” Het woord ‘catastrophe’ schrijft zij, betekent ‘turning downward’. (uit: Symbol Reader)

Met hulp van Nine Star Ki beschrijf ik de heersende energetische en kosmische tendensen.

Wat ik schrijf en beschrijf is als het ware te beschouwen als een kosmisch weerbericht. Toen ik Huet’s uitleg over het woord ‘disaster’ tegenkwam was dat een bevestiging van waar ik me mee bezighoud. Er zijn nu eenmaal tendensen die van grote invloed zijn op ons, mensen, zonder dat we daar zelf invloed op hebben. Op dit moment is die invloed niet alleen groot, maar ook buitengewoon intens. Er is zich een kosmische ‘disaster’ aan het voltrekken. Niet met als doel om ons te vernietigen. Maar met als doel om alles wat scheef is gegroeid in onze cultuur en uit balans is geraakt, met de grond gelijk te maken zodat het teruggebracht wordt naar het oorspronkelijke en nieuw leven de kans krijgt vanuit een andere ordening op te groeien en zich te ontwikkelen.

Jung schreef in ‘Memories, Dreams, Reflections’ dat “Our psyche is set up in accord with the structure of the universe, and what happens in the macrocosm likewise happens in the infinite smal and most subjective reaches of the psyche.”

Met andere woorden: uiterlijke rampen en tegenslag, of deze nu persoonlijk van aard zijn of globaal plaatsvinden, reflecteren een diepgaande verandering die plaatsvindt in onszelf en in ons collectief. Het weerspiegelt een transformatie, een transmutatie zoals ik begin van dit jaar schreef, die het oude ineen laat storten ten behoeve van nieuwe culturele, met andere woorden door mensen in gang gezette, ontwikkelingen.

Toen Pandora ooit de deksel van de kruik oplichtte die haar door Zeus was geschonken, ontsnapten alle rampen, ziekten en zorgen aan de kruik.

Wat echter in de kruik bewaard bleef was de hoop. Wat er ook gebeurt, er is altijd ergens, onder alle rampspoed en tegenslag verborgen, nog hoop. Hoop ligt echter niet voor het oprapen. Je moet er naar zoeken op de bodem van Pandora’s kruik.

Terwijl de kracht van kosmische machten voor opschudding en ontreddering zorgen, ligt er de uitnodiging om opnieuw te buigen.

Nu niet voor het aanbidden van valse profeten en misleidende gouden kalveren. Maar voor het goddelijke in onszelf. En de hoop die op de bodem van de Pandora’s kruik te vinden is.

 

ONTDEK DE KENNISCOLLECTIE - Het lidmaatschap wat helpt je te herinneren wat je al weet.
Terug naar overzicht