Wevers

Vorige week had ik het over de samenhang van dingen.

Niets staat op zichzelf, ook al kun je niet direct overzien waar de verbinding zit en waarmee er een verbinding, een samenhang bestaat. In vroeger tijden kenden we de zogenaamde ‘wevers’. Meestal vrouwen wiens taak het was om verbindingen die verbroken waren, te herstellen. Ze deden nog veel meer, maar dit is in het kort waar het op neer komt.

Als iemand iets traumatisch had ervaren of met een ontwrichtende energie in contact was gekomen, kon het gebeuren dat iemand zichzelf ‘kwijt raakte’.

Wat zoveel wil zeggen als dat de verbinding met iemands ziel beschadigd of verbroken was. Het resultaat daarvan is dat er in het leven van zo’n mens sturing vanuit een hoger bewustzijn, zeg maar de spirituele regie, vermindert of geheel afwezig is.

Niet zelden leidt zo’n situatie tot bijvoorbeeld een psychose of een staat van volledige apathie.

Immers, als je hogere zelf, die een beetje het script wat je voor dit leven geschreven hebt in de gaten houdt en er voor zorgt dat dit gevolgd wordt, geen verbinding meer met je heeft, val je als mens terug op je instincten en driften. Een beetje een dierlijk staat van zijn dus.

De handicap van het leven volgens instincten en driften is dat deze om instante bevrediging vragen.

Beheersing van instincten en driften vraagt nu eenmaal van je dat je in staat bent om er regie over te voeren en dat kan alleen dat deel van jezelf doen dat over meer inzicht en bewustzijn beschikt dan die instincten en driften.

Om een gemeenschap van mensen, een samenleving, niet helemaal uit de klauwen te laten lopen in het uitleven van bestialiteiten, was het derhalve nodig dat er mensen op toe zagen dat verbroken zielsverbindingen werden hersteld.

Daar zorgden deze wevers voor. Dat was ook wat C.G. Jung nastreefde, alhoewel hij het anders noemde. Het weer aan elkaar knopen van de losgeraakte delen van een mens vraagt derhalve om een heel ander proces dan het proces van psychologische analyse die juist de boel verder uit elkaar haalt. Dat kan overigens een onderdeel uitmaken van het proces van heling om de fouten of gaten uit het weefsel te halen zodat het weer heel gemaakt kan worden, maar dat is tegenwoordig beslist niet meer vanzelfsprekend.

Om samenhang te zien, te beschermen en in stand te houden zijn verbinders of wevers nodig.

Dat vraagt om mensen die tussen twee werelden in kunnen staan; met een been in de wereld van het nu en met het andere been in de wereld van het kosmische, van de heelheid. Alsof je de wereld van het detail en van het grotere geheel tegelijk kunt zien. Deze mensen zijn nu meer nodig dan anders. Helemaal nu er moedwillig processen van ernstige versnippering plaatsvinden die er juist op gericht zijn de mens van zijn hogere kwaliteiten, en daarmee van zijn menszijn, te vervreemden.

Laten we ons weer verbinden.

Te beginnen met jezelf. Door te helen wat kapot is gemaakt, gewond is geraakt, in verdriet gevangen is gehouden. Helen wat is ontkend, misbruikt, vermoord of verwaarloosd is. Verbindt en verzorg je wonden zodat ze gezond kunnen genezen. Iedereen kan een begin maken met het ophalen van de steken die zijn gevallen, weggezakt doordat ze de hechting zijn verloren. Iedereen kan daar een begin mee maken! Misschien dat je verderop in het proces wat vaardige hulp, vaardige handen kunt gebruiken die je helpen om de boel weer aan elkaar te knopen. Maar het begin kun je zelf maken!

Weef je heelheid bij elkaar.

Voel hoe je bij elke schering, bij elke inslag iets kunt overwinnen wat de heelheid in de weg stond. Juist nu is het nodig.

En al die individuele weefsels bij elkaar vormen straks een lappendeken van kwaliteiten, vaardigheden, ervaringen, kennis en talenten die weerstand kan bieden aan elk uiteen scheuren van het tere weefsel van het menszijn.

Het is nodig. Niet later, als je tijd hebt. Niet later als je niet meer zo hard hoeft te werken. Niet later als het ‘echt’ nodig is. Maar nu. Nu is het meer nodig dan ooit tevoren!